Clubcards

Ik moest vandaag pizza's halen omdat iemand die vergeten was mee te nemen met de andere boodschappen. Dus ik op mijn trouwe fietsje naar de supermarkt met een te kleine plasticzak. Nadat ik door de schuifdeuren van de winkel ben gegaan, loop ik meteen op de vriezer af. Daar pak ik de pizza's die in de aanbieding zijn, 2 voor €3,50, en loop naar de kassa. "Heeft u ook een clubcard?", vraagt de cassičre vriendelijk. Oeps, blijkbaar was dit een clubcard-actie en wij hebben geen clubcard. Nou ja, dan maar de normale prijs betalen. "Nee" antwoord ik. De cassičre haalt haar schouders op en pakt een clubcard van het kastje dat naast haar staat. De houdt hem voor de scanner en zo krijg ik als nog de 4 pizza's voor €7.00 mee. Ik blij, maar op de fiets denk ik het hele gebeure nog een keertje over.

Wat heeft een clubcard voor 'n zin als iedereen zonder clubcard ook de actieprijs betaalt?!

Maak de ander niet belachelijk als je het zelf ook doet.

Ik had me suf gelopen naar de bus, ik was te laat. Normaal ga ik altijd met de fiets naar de bus, en als dat dit keer ook het geval was had ik het makkelijk gehaald. Maar nee, ik moest er op het laatste moment achterkomen dat ik dit keer dat hele eind moest lopen. Correctie: dat ik dit keer dat hele eind moest rennen.

Met een zucht plofte ik op een van de achterste banken in de bus. Het viel me al meteen op dat een jongen, gekleed in bouwvakkerskleding, muziek aan het luisteren was. Ja, dat doen er wel meer, maar deze had de muziek erg hard staan. Pas toen ik me had geďnstalleerd op mijn stoel en ik mijn I-pod wilde pakken, viel het me op dat het hardcore muziek was. En met alle respect voor de fans, hardcore is niet mijn stijl. Beter gezegd: ik vind het geen mooie muziek (in hoeverre je het muziek kan noemen..). Maar in plaats van dat ik snel mijn I-pod pakte om te vluchten van het lawaai, staakte ik mijn handeling en keek aandachtig naar de jongen die genoot van zijn muziek. Voor mij zaten twee jongens, van zo'n twintig jaar oud. Ze waren in gesprek over hun werk, ik maakte er uit op dat ze elkaar al een tijdje niet gezien hadden. De bouwvakker zette zijn muziek nog harder, waardoor de hele achterkant van de bus gevuld werd met zijn hardcore muziek. De jongens stopten even met praten en probeerden hun lach in te houden. In hun ogen kon ik zien dat ze de bouwvakker uitlachten. Het is misschien niet oké om dat te doen, maar ik snapte het wel. Ik zag het deze keer even door de vingers (niet dat ik er iets aan kon doen, iedereen doet wat hij of zij zelf wil).

Al snel stapten de bouwvakker en de helft van het duo uit. Blijkbaar kenden ze elkaar, want de bouwvakker zei de jongens gedag. De achtergebleven jongen pakte zijn muziek. En tot mijn grootste verbazing, maakte hij dezelfde fout als de bouwvakker: hij zette zijn muziek zo hard dat het hele achtergedeelte van de bus door zíjn muziek werd gevuld. Ik denk dat ik met open mond heb zitten kijken. Ik snap het nog steeds niet: waarom lacht hij de bouwvakker uit als hij het zelf ook doet?

Maar nu stuit ik op een andere vraag: mag je de ander alleen uitlachen als je het zelf niet doet? Dat slaat toch eigenlijk ook nergens op.. Daar ga ik de volgende keer als ik in de bus zit maar weer eens over nadenken